ارزیابی استعداد شغلی افراد بر مبنای سازگاری و تناسب شغلی مفهومی است که به‌تازگی در ادبیات صنعت منابع انسانی مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. عبارات "سازگاری شغلی" و "تناسب شغلی" اشاره به میزان یا درجه همخوانی و تناسب یک کارجو با شغل خاص دارند. به این معنی که هر چه این درجه بالاتر باشد، آن فرد بهتر می‌تواند در آن شغل ایفای نقش کرده و از توانایی و شایستگی بیشتری برای تصدی شغل برخوردار است و درنتیجه کاندیدای بهتری برای استخدام در آن شغل محسوب می‌گردد. به همین دلیل بسیاری از سازمان‌ها و کارفرمایان به دنبال روش‌های استعدادیابی شغلی بر مبنای سنجش سازگاری فرصت‌های شغلی خود با ویژگی‌های شخصیتی و ذاتی افراد، دانش و اطلاعات عمومی، مهارت‌های کاربردی، توانایی‌ها و مهارت در انجام فعالیت‌های کاری کارجویان هستند تا انتخاب بهتری در زمان استخدام داشته باشند. نیروی انسانی ماهر و آموزش‌دیده به‌عنوان مهم‌ترین عامل رشد و توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هر کشوری محسوب می‌شود. از طرفی تقسیم‌کار علمی و تخصصی کردن مشاغل که از ابتدای نهضت مدیریت علمی آغاز شده است روزبه‌روز در حال گسترش است و بدون شک در آینده سازمان‌هایی موفق‌ترند که بهتر و بیشتر به سمت تخصص‌گرایی حرکت کرده باشند. حفظ ارتباط میان تحصیلات آکادمیک با تخصص و شغل، لازمه رشد نیروی کار در هر جامعه‌ای بوده و زیربنای توسعه فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن جامعه محسوب می‌گردد. در واقع منشأ و مبدأ توسعه و پیشرفت جوامع، دانش و کاربرد تخصصی آن در مشاغل مربوطه است.